West Java

Terwijl ik op het balkon van ons vakantiehuisje in Magelang uitkijk over de rijstvelden en een vulkaan probeer ik weer een verhaal op papier te zetten. Ik drink rustig mijn Fanta onder een palmboom en denk terug aan de belevenissen die ik hier op wil gaan schrijven, terwijl de mensen op het rijstveld ploeteren in de volle zon.

Afgelopen vrijdag vertrokken Martin en ik weer samen naar Azië. Dit keer is Indonesië onze bestemming. Om 11.15 uur vertrok ons vliegtuig van Singapore Airlines richting onze eerste stop in Singapore. Singapore Airlines heeft daadwerkelijk meer beenruimte dan KLM en zo hoefde Martin niet opgepropt te zitten tijdens de vliegreis. Twaalf uur later werd de landing ingezet en kwam er een brandlucht de cabine in, waarbij we snel twee opties bedachten wat de oorzaak van deze lucht kon zijn. Voor optie 1 sloeg ik al snel een kruisje en hoopte dat het vliegtuig nog snel zou kunnen landen voordat het zou ontploffen. Gelukkig bleek optie 2 de werkelijke oorzaak te zijn. Op het nieuws werd het al aangegeven: “Singapore boos op Indonesië vanwege het veroorzaken van bosbranden”. Hierdoor zou de luchtkwaliteit van Singapore dramatisch zijn. Wij hebben dit dus zelf mogen zien en ruiken en kunnen dit beamen. Alles in Singapore stinkt naar vuur en het zicht is minimaal.

Na een korte stop van 1,5 uur vlogen we in 1,5 uur naar de hoofdstad van Indonesië: Jakarta. Vanaf het vliegveld zijn we per bus naar ons hotel gereden, waar we vervolgens bij het zwembad op het dakterras in slaap zijn gevallen en zo ging de middag voorbij. Ik had bij het inplannen van onze reis al gevonden dat het 22 juni feest zou zijn in Jakarta, maar ik kon het vervolgens niet meer terug vinden. Tijdens het eten in het hotel zagen we live beelden van het feest in Jakarta. Ongepland liepen we een half uur later dus over de straten van Jakarta tussen de locale bevolking te feesten. Een bijkomend ding was dat wij de enige westerse waren en iedereen ons aankeek en “Hi mister” zei. We voelde ons even BN’s. De avond duurde lang, naast het moeilijk in slaap komen vanwege een jetlag begon er om 3 uur ‘s nachts een dienst in de moskee (daarbij hoort het gezang door de hele stad).

Zondag zijn we vroeg opgestaan en hebben een bezoek gebracht aan de wijk Kota. Dit is een plein waarop het gouverneurskantoor en Batavia café te vinden zijn. Bij het Batavia café hebben we even, heel Hollands, pannenkoeken gegeten. Voelden wij ons de dag ervoor nog BN’s, nu voelden wij ons BI’s (bekende Indonesiërs); één iemand wilde met ons op de foto en het halve plein stond in de rij om met ons op de foto te gaan. Mensen waren ons aan het filmen en wilden even een handje geven. Vanaf het plein zijn we met de stadsbus naar ons hotel gegaan om onze bagage op te halen en door te racen naar het treinstation voor de trein naar onze volgende bestemming: Bogor. Het was mega druk bij het treinstation, waarna we in gesprek raakten met een moslim die vertelde dat de dienst in de moskee net was afgelopen. De dienst was die nacht al vroeg begonnen vanwege een speciale gast uit Abu Dhabi. De trein kwam perfect op tijd aan, inclusief meereizende passagiers op het dak. Helaas was het ook in de trein overvol en moesten we 1,5 uur staan. In Bogor zijn we in een klein busje tussen de locals gestapt en waren we al snel bij het heerlijke Amaris Hotel in Bogor. Dicht gelegen bij dé bezienswaardigheid van Bogor: de botanische tuin, en bij de Mc Donalds.

Maandagochtend moesten we dan ook de botanische tuin gaan bekijken. Na 20 minuutjes wandelen, langs alle locale mensen die langs de weg zitten met hun kraampje, kwamen we aan bij de botanische tuin. Allereerst gingen we opzoek naar de planten waar deze tuin zo bekend om is: de Amorphophallus titanium (de langste bloem van de wereld) en de Rafflesia arnoldii (de grootste en mogelijk meest stinkende bloem van de wereld). Helaas, al lijkt dat stinkende mij niet zo fijn, bloeien beide bloemen niet in de winter (ja het is hier nu winter: 28 graden en blauwe lucht). Na deze mislukte zoektocht hadden we nog een beetje tijd over om snel een rondje door het park te lopen en met bijzondere bomen op de foto te kunnen, vervolgd door een lunch bij een restaurantje waar poffertjes (eigenlijk oliebollen van poffertjes beslag) en bitter billen (geen typefout van mij) op het menu stonden. Na het park zijn we per locale bus naar Bandung vertrokken, waarmee we de rijstijl van de Indonesiërs echt ontdekt hebben. Na 30 minuten stonden we al in de file omdat we een afslag moesten nemen en dit kan alleen hier zo’n probleem vormen, aangezien ze met drie rijen dik aan bussen en auto’s over één rijstrook willen gaan. Bandung is dus onze eindbestemming van deze dag. Na vier uur in de bus te hebben gezeten konden we deze stad met eigen ogen zien: een grote stad, maar vol met enorm vervallen huizen. Ons hotel en hotelkamer was daar in tegen prachtig! We verbleven in het HARRIS hotel, in een kamer met uitzicht over de stad. Aan het hotel zit een groot winkelcentrum vast waar, naar onze mening, alleen de rijkste Indonesiërs te vinden zijn. ’s Avonds aten we heerlijk pizza en drinkt Martin zijn eerste biertje sinds onze verblijf op Java.

Dinsdagochtend. We blijven het ritme van vroeg opstaan nog even aanhouden als we deze dag om half 7 uur op staan om naar het Kawah Putih vulkaanmeer en de omliggende theeplantages te gaan. Dit doen we voor 450.000 Rp per zelf geregelde taxi, wat een hoop scheelt met de prijzen die ze in het hotel er voor vragen. Kawah Putih is echt schitterend! Een helder lichtblauw/turqoise meer welke verscholen ligt tussen de groene bergen. Hiermee dachten we al het moois voor vandaag gezien te hebben, maar niets bleek minder waar toen we langs de theeplantages reden: vele bergen bedekt met lichtgroene strookjes van thee bladeren. Voelden wij ons eerst nog BI’s, nu werd ons gevoel dat we wereldsterren zijn (en dit gevoel is er nog steeds). Mensen rennen achter ons aan en staan in rijen om met ons op de foto te gaan, staren naar ons, maken stiekem foto’s van ons, roepen allemaal “Hi mister” naar ons en kunnen vervolgens niet stoppen met lachen als we iets terug zeggen (hoe simpel kun je mensen gelukkig maken). Mensen verontschuldigen zich als ze voor ons lopen en als ze tegen een stoel naast ons aanlopen, bedanken ons alsof we weet niet wie zijn wanneer we een broodje pakken van het ontbijtbuffet of met ze op de foto zijn geweest. Al met al: de dag kon niet meer stuk toen er ook nog eens ‘s avonds live muziek tijdens ons diner werd gespeeld en de dansvloer vol liep met lokale mensen die daar gingen stijldansen.

Gisteren zijn we per luxe Argo Wilis trein naar Yogyakarta gereden en vanuit daar per lokale non-airco bus naar “Center Parks” Puri Asri hotel in Magelang gereisd. Vandaag hebben we een rustdag ingepland en zo zit ik hier, inmiddels twee uur later en één chipszak verder, nog lekker op het balkonnetje naar de rijstvelden te kijken en naar de moskee te luisteren. Even cultuur snuiven op een heel ander niveau.