Zuid-Vietnam
Door: mandysteehouwer
Blijf op de hoogte en volg Mandy
14 Juli 2012 | Vietnam, Hanoi
Vanuit Hué zijn we vorige week overdag naar Danang vertrokken. De rit duurde maar een paar uurtjes en het uitzicht dat we hadden vanuit de trein was erg mooi; blauwe zeeën en witte stranden. In Danang stond een mannetje van het hotel (Sunflower Hotel) ons op te wachten. Met hem reden we per auto naar Hoi An, onze verblijfplaats voor de aankomende twee dagen. Aangekomen bij het hotel hebben we in de tuin een cocktail gedronken en vervolgens bij het hotel gedineerd. We hebben onze reis zo ingeplant dat we op onze aankomst dag altijd vrij zijn van bezienswaardigheden, zo kunnen we af en toe wat relaxen.
De volgende dag (vrijdag 6 juli) zijn we na een buffet ontbijtje de oude wijk van Hoi An gaan bekijken. Dit deel van het dorp staat op de Wereld Erfgoedlijst, en niet voor niets want dit is echt een gezellige en mooie wijk met kleine, kleurrijke en verschillend uitziende huisjes. We kochten, na het bekijken van de huisjes en de oude Japanse brug, een kaartje wat toegang bood tot vijf betaalde bezienswaardigheden. Er zijn hier meer bezienswaardigheden te vinden dus moet je zelf kiezen welke vijf je wilt bezichtigen. We bezochten een pagode, een gemeeschapshuis (community hall), een tempel, een oud huis en een museumpje. De eerste twee waren erg leuk, de overige drie waren het kaartje niet waard.
Zaterdag was een dagje van vroeg opstaan en relaxen. Voor ’s ochtends hadden we een halve dag excursie naar My Son besproken (weer een bezienswaardigheid van de Wereld Erfgoedlijst). We hebben het niet zo op excursies – gewoonweg omdat we niet achter iemand aan willen hobbelen die je binnen een paar minuten overal doorheen loost - maar bedachten gezien het tijdstip dat we zouden vertrekken (05.00 uur) dat dit wel makkelijker zou zijn dan zelf een taxi aanhouden. De excursie duurde op papier van 5-10 uur. Om 05.00 uur werden we opgehaald door de bus, waarna we rond 05.30 uur met een ontbijtje in het dorp de zon op zagen komen. Rond 06.00 hadden we eindelijk iedereen van hun hotel opgehaald en konden we Hoi An verlaten. Om 07.00 uur kwamen we bij My Son aan. Het eerste wat we te zien kregen waren de nog vrijwel intacte tempels die de Chaam beschaving 100en jaren geleden hier neer hadden gezet. Mart was nog druk met foto’s maken toen we de gids al aan de andere kant van het veld het pad af zagen lopen en ons wenkte mee te gaan. De overige gedeeltes van het park bevatten alleen onder het gras begroeide ruines. Om 07.50 uur zaten we al weer in de bus en starten de motor voor de rit terug naar Hoi An …. Erg rekenkundig hoef je er niet voor te zijn om te berekenen dat onze heenreis 1 uur had geduurd en we daarmee dus om 09.00 uur alweer bij ons hotel zouden staan i.p.v. de geplande 10.00 uur. Gelukkig reed het busje nog 30 minuten langer om mensen die per boot terug wilde naar de stad af te zetten bij de haven. Eenmaal terug in ons hotel hebben we een klein dutje gedaan en zijn we ’s middags naar het strand van Hoi An wezen lopen (volgens de receptioniste was dit twee kilometer). Dit hebben we één keer maar nooit meer gedaan, de wandeling duurde veel langer dan geplande 30 minuten. Het strand was daar in tegen wel schitterend met palmbomen en een blauwe, warme zee.
Zondag zijn we richting Nha Trang vertrokken, waar we om 22.00 uur aan kwamen. Na een korte taxirit kwamen we aan bij het Green Peace Hotel en kregen we onze prachtige deluxe kamer. De volgende morgen begon al vroeg, toen we om 07.00 uur letterlijk uit ons bed werden getimmerd. Naast ons hotel werd een nieuwe verdieping gebouwd, precies tegen onze kamer aan… Het fijne was dat toen wij om 08.00 bedachten om maar op te staan, omdat we zo niet meer verder konden slapen, ze juist stopten met timmeren. Na een overheerlijk ontbijt, want het hotel was gewoon super, zijn we ‘s morgens naar Po Nagar geweest. Naar mijn mening zijn dit de mooiste tempels die je in Vietnam kunt vinden (Martin daar in tegen vond My Son het mooist). Po Nagar ligt op een heuvel aan de rand van de stad, en een drankje doen aan de rand van de afgrond met uitzicht over de stad was dan ook heerlijk. Vanaf 12.30 – 17.00 uur hebben we ons op de bekende stranden van Nha Trang bevonden en zijn we heerlijk bij gekleurd. Maandagavond hebben we een pizzaria gevonden die wordt gerunt door een Italiaan, waarna we twee uur in het hotel hebben gewacht tot we om 21.30 uur de taxi naar het treinstation konden nemen. De trein naar Saigon had – zoals gebruikelijk – 70 minuten vertraging. Dit komt doordat de trein vanuit Hanoi naar Saigon rijdt en onderweg vertragingen oploopt die je in de stations erna gaat merken.
De volgende morgen kwamen we om 06.00 uur aan in Saigon. Per groene taxi – dat zijn de taxi’s die je in ieder geval niet afzetten – zijn we richting Saigon Backpackers hostel gebracht. Het hostel was al open, maar de kamer was nog niet klaar. We konden hier wel onze spullen achterlaten en konden zo – na een klein ontbijtje en op onze kop krijgen omdat we geen schoenen aan mochten in het hostel - alvast wat van de stad gaan bekijken. We zijn dinsdag (10 juli inmiddels al weer) naar het historische museum en Saigon dierentuin geweest. Het museum had een duidelijke beschrijving van in welke tijd de ruimtes waren ingericht en we konden er een oud Romeinse munt (2e eeuw) bekijken. De dierentuin was ergens minder erg dan ik had verwacht van een dierentuin in Azië, maar natuurlijk kon ik moeilijk naar sommige dieren(verblijven) kijken. Vooral de omgang die de dierentuin met zijn olifanten had was onbegrijpelijk. Toen we het olifanten verblijf naderde liepen de olifanten buiten hun verblijf – dus tussen de bezoekers – een rondje met hun verzorgers – die gewapend waren met een stok met een spijker er aan. De olifanten die nog wel in hun verblijf stonden waren geplaatst in kleine hokjes of stonden met een poot vast aan een ijzeren ketting. Het gedrag die de olifanten vertoonde was ook alles behalve gezond te noemen. De otters waren daarbij alleen maar rondjes aan het lopen langs de betonnen afscheiding en omhoog aan het kijken. Ze wisten dat één van de bezoekers hun vast wel zou voeren en waren alleen maar tot gestoord aan toe met de bezoekers bezig. Maar genoeg over de dierentuin!
In ons hostel waren veel Nederlanders te vinden en woensdag ontmoeten we tijdens ons ontbijt een jongen waarmee we de rest van de dag hebben door gebracht. We zijn naar een (lelijke) pagoda geweest en vervolgens naar het indrukwekkende oorlogsmuseum. In het oorlogsmuseum werden foto’s getoond van hoe de Amerikanen de Vietnamese hebben gedood tijdens de Vietnamese oorlog, bijvoorbeeld door de mensen levend uit een vliegtuig te gooien of met hun voeten vast achter een tank aan te slepen. Ook werden foto’s van de gevolgen van Agent Orange - een militaire operatie waarbij landschappen door middel van chemisch goed werden ontdaan van vegetatie - getoond. Gelukkig was Mart in het gezelschap van de jongen waarmee we naar het museum waren gegaan, want die liefde die jongens met wapens hebben zou ik nooit begrijpen.
De volgende dag zijn we – per excursie – naar de Cu Chi tunnels gegaan. Dit zijn de ondergrondse tunnels waar de Vietnamese, die geheel tegen de oorlog waren en geen partij wilde kiezen, zich schuil hielden. Hoewel schuil hielden het verkeerde woord is, het was meer onder de grond leven. We kregen verschillende vallen en schuilplaatsen te zien. Daarnaast hadden we de mogelijkheid om op het terrein van de Cu Chi tunnels met een wapen te schieten. Mart kon deze kans niet laten lopen, om zijn game ervaring in werkelijkheid om te zetten. We kochten tien kogels voor een AK-47 (heb ik mij laten vertellen), maar werden uiteindelijk achter een M-16 gezet (ook dit heb ik mij laten vertellen). Mart schoot acht keer en ik kreeg als verrassing de laatste twee kogels ter beschikking, jeej… Als einde van de excursie kropen we gehurkt of op handen en voeten door de originelen ondergrondse tunnels (1 bij 0,5 meter), naar de uitgang van het terrein. Na het eten zijn we in Saigon gaan drinken met drie Nederlandse jongens. Deze jongens wilde al het eten proberen dat per wagentje of verkoper langs kwam. Hierdoor zaten Mart en ik ook nog dezelfde avond aan een stukje gedroogde inktvis; het leek alsof ik op een hondenkluif zat te kauwen.
De laatste volle dag in Saigon – en tevens in Vietnam – was vrijdag aangebroken. Helaas was dit ook de dag dat Martin ziek was geworden en hierdoor hebben we tot 14.00 uur op bed gelegen. Om 15.00 uur zijn we toch nog wat gaan doen en richting het herdenkingspaleis, het postkantoor en de kathedraal gegaan. Het was door het late van start gaan alweer snel avond. Na een diner in de backpackersstraat achter ons hostel zijn we onze tas in gaan pakken. De volgende morgen werden we namelijk om 06.15 uur bij het kantoor van Sinh Tourist verwacht voor de bus naar Phnom Penh, Cambodja!
De volgende dag (vrijdag 6 juli) zijn we na een buffet ontbijtje de oude wijk van Hoi An gaan bekijken. Dit deel van het dorp staat op de Wereld Erfgoedlijst, en niet voor niets want dit is echt een gezellige en mooie wijk met kleine, kleurrijke en verschillend uitziende huisjes. We kochten, na het bekijken van de huisjes en de oude Japanse brug, een kaartje wat toegang bood tot vijf betaalde bezienswaardigheden. Er zijn hier meer bezienswaardigheden te vinden dus moet je zelf kiezen welke vijf je wilt bezichtigen. We bezochten een pagode, een gemeeschapshuis (community hall), een tempel, een oud huis en een museumpje. De eerste twee waren erg leuk, de overige drie waren het kaartje niet waard.
Zaterdag was een dagje van vroeg opstaan en relaxen. Voor ’s ochtends hadden we een halve dag excursie naar My Son besproken (weer een bezienswaardigheid van de Wereld Erfgoedlijst). We hebben het niet zo op excursies – gewoonweg omdat we niet achter iemand aan willen hobbelen die je binnen een paar minuten overal doorheen loost - maar bedachten gezien het tijdstip dat we zouden vertrekken (05.00 uur) dat dit wel makkelijker zou zijn dan zelf een taxi aanhouden. De excursie duurde op papier van 5-10 uur. Om 05.00 uur werden we opgehaald door de bus, waarna we rond 05.30 uur met een ontbijtje in het dorp de zon op zagen komen. Rond 06.00 hadden we eindelijk iedereen van hun hotel opgehaald en konden we Hoi An verlaten. Om 07.00 uur kwamen we bij My Son aan. Het eerste wat we te zien kregen waren de nog vrijwel intacte tempels die de Chaam beschaving 100en jaren geleden hier neer hadden gezet. Mart was nog druk met foto’s maken toen we de gids al aan de andere kant van het veld het pad af zagen lopen en ons wenkte mee te gaan. De overige gedeeltes van het park bevatten alleen onder het gras begroeide ruines. Om 07.50 uur zaten we al weer in de bus en starten de motor voor de rit terug naar Hoi An …. Erg rekenkundig hoef je er niet voor te zijn om te berekenen dat onze heenreis 1 uur had geduurd en we daarmee dus om 09.00 uur alweer bij ons hotel zouden staan i.p.v. de geplande 10.00 uur. Gelukkig reed het busje nog 30 minuten langer om mensen die per boot terug wilde naar de stad af te zetten bij de haven. Eenmaal terug in ons hotel hebben we een klein dutje gedaan en zijn we ’s middags naar het strand van Hoi An wezen lopen (volgens de receptioniste was dit twee kilometer). Dit hebben we één keer maar nooit meer gedaan, de wandeling duurde veel langer dan geplande 30 minuten. Het strand was daar in tegen wel schitterend met palmbomen en een blauwe, warme zee.
Zondag zijn we richting Nha Trang vertrokken, waar we om 22.00 uur aan kwamen. Na een korte taxirit kwamen we aan bij het Green Peace Hotel en kregen we onze prachtige deluxe kamer. De volgende morgen begon al vroeg, toen we om 07.00 uur letterlijk uit ons bed werden getimmerd. Naast ons hotel werd een nieuwe verdieping gebouwd, precies tegen onze kamer aan… Het fijne was dat toen wij om 08.00 bedachten om maar op te staan, omdat we zo niet meer verder konden slapen, ze juist stopten met timmeren. Na een overheerlijk ontbijt, want het hotel was gewoon super, zijn we ‘s morgens naar Po Nagar geweest. Naar mijn mening zijn dit de mooiste tempels die je in Vietnam kunt vinden (Martin daar in tegen vond My Son het mooist). Po Nagar ligt op een heuvel aan de rand van de stad, en een drankje doen aan de rand van de afgrond met uitzicht over de stad was dan ook heerlijk. Vanaf 12.30 – 17.00 uur hebben we ons op de bekende stranden van Nha Trang bevonden en zijn we heerlijk bij gekleurd. Maandagavond hebben we een pizzaria gevonden die wordt gerunt door een Italiaan, waarna we twee uur in het hotel hebben gewacht tot we om 21.30 uur de taxi naar het treinstation konden nemen. De trein naar Saigon had – zoals gebruikelijk – 70 minuten vertraging. Dit komt doordat de trein vanuit Hanoi naar Saigon rijdt en onderweg vertragingen oploopt die je in de stations erna gaat merken.
De volgende morgen kwamen we om 06.00 uur aan in Saigon. Per groene taxi – dat zijn de taxi’s die je in ieder geval niet afzetten – zijn we richting Saigon Backpackers hostel gebracht. Het hostel was al open, maar de kamer was nog niet klaar. We konden hier wel onze spullen achterlaten en konden zo – na een klein ontbijtje en op onze kop krijgen omdat we geen schoenen aan mochten in het hostel - alvast wat van de stad gaan bekijken. We zijn dinsdag (10 juli inmiddels al weer) naar het historische museum en Saigon dierentuin geweest. Het museum had een duidelijke beschrijving van in welke tijd de ruimtes waren ingericht en we konden er een oud Romeinse munt (2e eeuw) bekijken. De dierentuin was ergens minder erg dan ik had verwacht van een dierentuin in Azië, maar natuurlijk kon ik moeilijk naar sommige dieren(verblijven) kijken. Vooral de omgang die de dierentuin met zijn olifanten had was onbegrijpelijk. Toen we het olifanten verblijf naderde liepen de olifanten buiten hun verblijf – dus tussen de bezoekers – een rondje met hun verzorgers – die gewapend waren met een stok met een spijker er aan. De olifanten die nog wel in hun verblijf stonden waren geplaatst in kleine hokjes of stonden met een poot vast aan een ijzeren ketting. Het gedrag die de olifanten vertoonde was ook alles behalve gezond te noemen. De otters waren daarbij alleen maar rondjes aan het lopen langs de betonnen afscheiding en omhoog aan het kijken. Ze wisten dat één van de bezoekers hun vast wel zou voeren en waren alleen maar tot gestoord aan toe met de bezoekers bezig. Maar genoeg over de dierentuin!
In ons hostel waren veel Nederlanders te vinden en woensdag ontmoeten we tijdens ons ontbijt een jongen waarmee we de rest van de dag hebben door gebracht. We zijn naar een (lelijke) pagoda geweest en vervolgens naar het indrukwekkende oorlogsmuseum. In het oorlogsmuseum werden foto’s getoond van hoe de Amerikanen de Vietnamese hebben gedood tijdens de Vietnamese oorlog, bijvoorbeeld door de mensen levend uit een vliegtuig te gooien of met hun voeten vast achter een tank aan te slepen. Ook werden foto’s van de gevolgen van Agent Orange - een militaire operatie waarbij landschappen door middel van chemisch goed werden ontdaan van vegetatie - getoond. Gelukkig was Mart in het gezelschap van de jongen waarmee we naar het museum waren gegaan, want die liefde die jongens met wapens hebben zou ik nooit begrijpen.
De volgende dag zijn we – per excursie – naar de Cu Chi tunnels gegaan. Dit zijn de ondergrondse tunnels waar de Vietnamese, die geheel tegen de oorlog waren en geen partij wilde kiezen, zich schuil hielden. Hoewel schuil hielden het verkeerde woord is, het was meer onder de grond leven. We kregen verschillende vallen en schuilplaatsen te zien. Daarnaast hadden we de mogelijkheid om op het terrein van de Cu Chi tunnels met een wapen te schieten. Mart kon deze kans niet laten lopen, om zijn game ervaring in werkelijkheid om te zetten. We kochten tien kogels voor een AK-47 (heb ik mij laten vertellen), maar werden uiteindelijk achter een M-16 gezet (ook dit heb ik mij laten vertellen). Mart schoot acht keer en ik kreeg als verrassing de laatste twee kogels ter beschikking, jeej… Als einde van de excursie kropen we gehurkt of op handen en voeten door de originelen ondergrondse tunnels (1 bij 0,5 meter), naar de uitgang van het terrein. Na het eten zijn we in Saigon gaan drinken met drie Nederlandse jongens. Deze jongens wilde al het eten proberen dat per wagentje of verkoper langs kwam. Hierdoor zaten Mart en ik ook nog dezelfde avond aan een stukje gedroogde inktvis; het leek alsof ik op een hondenkluif zat te kauwen.
De laatste volle dag in Saigon – en tevens in Vietnam – was vrijdag aangebroken. Helaas was dit ook de dag dat Martin ziek was geworden en hierdoor hebben we tot 14.00 uur op bed gelegen. Om 15.00 uur zijn we toch nog wat gaan doen en richting het herdenkingspaleis, het postkantoor en de kathedraal gegaan. Het was door het late van start gaan alweer snel avond. Na een diner in de backpackersstraat achter ons hostel zijn we onze tas in gaan pakken. De volgende morgen werden we namelijk om 06.15 uur bij het kantoor van Sinh Tourist verwacht voor de bus naar Phnom Penh, Cambodja!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
