Mainland China

Dinsdagochtend om 9.30 uur vertrok onze trein vanuit Hong Kong (in Hung Hom) naar Guangzhou. De treinreis duurde 2 uurtjes en we hadden een heerlijke stoel waar we nog even in konden uitrusten voor onze wachttijd in Guangzhou van start zou gaan. Rond 11.30 kwamen we aan in Guangzhou. Onze treinkaartjes voor de trein van Guangzhou naar Nanning hadden we in Nederland al besteld, alleen de kaartjes moesten we ophalen bij een CITS in Guangzhou. We hadden dan wel een straatnaam, maar geen idee hoe we daar naar toe moesten in zo’n grote stad als Guangzhou. Gelukkig vonden we uit, nadat we een plattegrond van de stad hadden gekocht, dat er een perfecte metroverbinding is (voor minder dan 1 euro van de ene kant naar de andere kant van de stad). We hebben, na een koffie en ijsje bij de McDonalds, de metro van het treinstation naar de dichtstbijzijnde halte bij het CITS gebouw gepakt. Ons plan was om na het ophalen van de kaartjes de stad te gaan bekijken. Helaas is hier niet heel veel van gekomen omdat we eenmaal bij het CITS gebouw aangekomen, het gevoel hadden dat we zo om konden vallen. Het is niet aan te raden om met deze warmte in combinatie met 20 kilo bagage meer dan 200 meter af te leggen. Daarom hebben we het Yuexiu Park opgezocht, maar zijn we niet verder gekomen dan de ingang. Om 19.20 vertrok onze trein vanuit Guangzhou naar Nanning. We deelde onze slaapcabine met een twee vrienden uit China en Taiwan, die een beetje Engels spraken maar waarbij we vooral communiceerde via een vertaal programma op één van de jongens zijn mobiel. Dit was wel erg leuk, elke keer als ze iets niet begrepen wanneer we wat in het Engels zeiden typte we het in het Engels in op de mobiel. Je zag ze dan de tekst lezen en soms begreep ze het dan al, en andere keren pas wanneer de Chinese vertaling opdook, waarna ze dan heel hard moesten lachen omdat ze dan door hadden wat we bedoelde, waarna ze wat terug zeiden of weer in de mobiel intypte. Onze nacht werd ingeleid met Chinese muziek die klonk vanuit de speaker in de slaapcabine.

Woensdagochtend om 9 uur kwamen we aan in Nanning. Deze stad kan je echt het binnenland van China noemen, want we hebben over de gehele dag geen Westerling gezien – iedereen kijkt je dan ook zo aan. Ons eerste doel in deze stad was een treinkaartje regelen van Nanning naar Hanoi. Na het binnenstappen van the Tourist Information Desk stonden we al snel weer buiten omdat - ondanks je anders zou verwachten met zo’n bedrijfsnaam - niemand Engels sprak. Na het vinden van het loket heeft Martin bij een gebrekkig Engels sprekende dame twee treintickets naar Gia Lam weten te regelen. Wij dachten bij het zien van Gia Lam dat we op de trein naar Turkije zouden worden gezet, maar nee Gia Lam bekend Hanoi in het Chinees. Hier kwamen we achter nadat we bij een plaatselijke toeristen centrum, via een vertaal programma de betekenis op hadden gezocht. Op onze planning stond dat we de stad wilde bekijken, maar we wisten inmiddels wel beter van de ervaring in Guangzhou. Daarom zijn we bij het station opzoek naar een restaurantje, het liefst één waar iets van Engelse woorden ge vinden waren. We belanden bij Best Food, maar ook hier was op de bedrijfsnaam na Engels een vreemde taal, waar we een vleesgerecht bestelde en uiteindelijk alleen de bij geserveerde rijst opaten. Omdat we 9 uur moesten wachten besloten we naar het toeristen bedrijfje met het vertaal programma te gaan en te informeren naar een bustour. Hierdoor zaten we om 12 uur in een bus om een 2 uur durende tour door Nanning te doen, en zo toch iets van de stad te zien zonder onze voeten te hoeven gebruiken. Om 18.30 was het wachten dan eindelijk voorbij en vertrok onze trein naar Hanoi. Dit keer hadden we een 4-persoonscabine voor ons zelf. We waren erg hard aan slaap toe na deze twee zware dagen. Helaas werden we om half 11 wakker gemaakt omdat we de Chinese grens passeerde. Alle mensen moesten uitstappen en hun bagage meenemen voor controle. Ik werd er uit gekozen omdat ik vanuit Hong Kong twee schalen mee heb genomen voor mijn Chinese servies die ik thuis al heb liggen, en die schalen waren blijkbaar raar materiaal op de door-je-tas-kijk-camera. Gelukkig konden we na een uurtje van bagage en paspoortcontrole weer onze coupe in en verder slapen. Om half 1 werden we weer gewekt, dit keer waren we aangekomen bij de Vietnamese grens en moesten we weer uitstappen om onze paspoorten te laten afstempelen (gelukkig mocht de bagage blijven liggen). Om 1 uur was het dan eindelijk tijd om te slapen, voor 4 uurtjes…